In mijn vorige blog stelde ik mezelf de vraag: Hoe breng je een kwalitatieve leerervaring tot stand als niemand meer fysiek aanwezig is? Ik presenteerde dit in de context van een hybride leeraanpak, maar de bedoeling was om iets groters te benadrukken.
Tot niemands verbazing betoogde ik dat elke leerervaring zou moeten beginnen met de lerende in gedachten. Maar waarom is dat belangrijk?
Laat ik het demonstreren met een persoonlijk voorbeeld. Als een klein vrolijk jongetje werd ik aangevallen door een hond. Tenminste, dat is wat ik op dat moment dacht. Ik was aan het rennen toen de hond in kwestie mij spotte en mij tegemoet kwam. Het innerlijke monoloog van de hond was waarschijnlijk iets in de trant van ”daar gaat een vrolijk jongetje, ik ben vrolijk, laten we samen vrolijk zijn.”
De hond was minstens twee keer zo groot als ik, overweldigde me en duwde me tegen de grond. Goede bedoelingen, slechte gevolgen. Mijn emotionele reactie op deze specifieke ervaring heeft mijn gedrag naar honden toe jarenlang negatief beïnvloed. Wanneer je mij probeerde te overtuigen dat het misschien wel anders in elkaar stak, wuifde ik het weg.
In het bovenstaande voorbeeld zie dat je dat angst de overhand heeft. Iemand anders in diezelfde situatie had kunnen reageren met vreugde, verbazing, of interesse. Dezelfde emoties die belangrijk zijn voor een positieve relatie met een leven lang leren.
Bij het ontwerp van een nieuw leerprogramma richten wij ons vooral op die positieve emoties en vergeten soms rekening te houden met de emoties die ons kunnen tegenhouden. Er is een uitstekende bron, Plutchik's Wheel of Emotions, die je kan gebruiken om door het brede spectrum van emoties te navigeren.
In de praktijk zou je van organisaties verwachten dat ze naast heldere leerdoelen en methodieken ook inspelen op de gehele emotionele context. Een flinke uitdaging voor de organisatie die er niet voor kiest om samen te werken met hun lerende of medewerkers.
Een partnership in ontwerp is om twee redenen belangrijk. Ten eerste, je zorgt meteen voor relevantie wanneer je je richt op de onderwerpen waar lerende al om geven. Gebruik deze dynamiek om bestaande leerinterventies, ondersteuning en andere bronnen te evalueren. Ten tweede, het benadrukt een gelijke verantwoordelijkheid van de lerende en de organisatie om een kwalitatieve leerervaring te creëren en in stand te houden.
Natuurlijk is het makkelijker gezegd dan gedaan. Een belangrijk element naast didactische ondersteuning is het vertellen van verhalen. Deze roepen namelijk emotionele reacties op.
De combinatie van de twee kan, mits goed uitgevoerd, leiden tot een kwalitatieve leerervaring die niet per ongeluk is, maar als rode draad door een leven lang leren.
Ben je geïnteresseerd in learning experiences voor medewerkers? Ik help je graag! Neem contact op
